Rozdział Ósmy

Louis spojrzał na zakrwawiony materiał, wciąż trzymając się za brzuch.

-Cholera-mruknął pod nosem, po czym nacisnął guzik, by widna ruszyła. Oparł się o metalową ścianę, mając zamknięte oczy. Jego twarz nie ukazywała jakichkolwiek emocji, co utrudniało stwierdzenie, czy jest bardzo źle. Nie mogę zrozumieć, dlaczego ON pakuje się w takie bagno. Powinien być odpowiedzialny, a to co się stało nie jest odpowiednim przykładem. Co ja wygaduję? To nie jest w ogóle przykład! Gdybym tylko miała na niego wpływ…

-Postrzelili cię?- mój głos świadczył o tym, jak cholernie się denerwuję. Nie chcę żeby mu się coś stało. Ma straszne huśtawki nastroju, często się denerwuje, ale jest dobrym człowiekiem. Nie zasługuje na straszny los. Choć to co się wydarzyło, jest zasługą tylko i wyłącznie jego głupoty oraz niemyślenia.

Louis skinął głową, nie mogąc w tym momencie nic z siebie wydusić. Kiedy dotarło do mnie, co tak naprawdę było przyczyną krwawienia stanęłam w bezruchu, patrząc wytrzeszczonymi oczami na bladą twarz szatyna. Nie byłam w stanie myśleć, czy komentować tego zdarzenia. Liczyło się to, aby opatrzyć ranę postrzałową i nie spowolnić na większą utratę krwi. Jednak zanim to się stanie muszę poznać więcej szczegółów.

-Pozbyłeś się naboju?

-Wyjąłem ile byłem w stanie. Ta pierdolona kula rozwaliła się na kilka części.

Nagle zaczął ostro kaszleć krwią, przez co serce podskoczyło mi do gardła. Szybko wyjęłam opakowanie chusteczek z torebki, by wyciągnąć jedną i dać ją Louis’owi. Szatyn przyłożył papier do ust, nie dając rady powstrzymać kaszlu. Moje serce zaczynało z każdą sekundą bić coraz szybciej, niemal chciało mi wyskoczyć z piersi, gdy cała chusteczka została pokryta krwią. Starając się coś wykombinować, zaczęłam klepać go po plecach. Ku mojej uldze stara, niezawodząca metoda zadziałała. Odetchnęłam spokojniejsza niż przed sekundą. Tomlinson oparł czoło o metal , po czym spuścił ręce wzdłuż ciała. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała ze znaczną szybkością, łapiąc nie równe oddechy.

-Wyjmę ci je- westchnęłam, zaczesując dłonią włosy, które opadły na moją twarz.

Louis powolnie zrobił obrót o 180 stopni, by spojrzeć na mnie niepewnie.

-Jesteś pewna?

Skinęłam głową, kiedy na moich ustach rysował się ledwo widoczny pocieszający uśmiech. Mam fobię do krwi, mimo to pomogę mu. Uratował mi tyłek, więc pora się odwdzięczyć tym samym.

Drzwi widny zostały otwarte, a moim oczom ukazał się długi korytarz, oświetlony jedynie paroma lampkami. Louis ruszył do przodu, dlatego też zrobiłam to samo. Nogi zwinnie sunęły po kremowych płytach dopóki nie zatrzymały się przed niebieskookim, który stanął przy ciemnych drzwiach. Otworzył drewnianą powłokę z numerem 319 i zostawiając ją dla mnie otwartą, wszedł do środka. Niepewna co zobaczę, weszłam do środka. Gdy szatyn zapalił światło, zaparło mi dech w piesi. Miejsce, w którym chwilowo mieszka jest ogromne i przede wszystkim wspaniale urządzone. Pomieszczenie, do którego wlicza się przedpokój, salon i kuchnia zostało pokryte białymi tapetami, a panele o tym samym kolorze idealnie pasują do ciemnych mebli. Nigdy nie widziałam czegoś, tak ładnego… nie licząc oczywiście poprzedniego domu Tomlinsona.

-Wow!- zrobiłam obrót wokół własnej osi, przyglądając się poszczególnym obiektom. Na ścianach powieszone są różnorodne obrazy w tonacjach czerni i bieli. Nie sądziłam, że pomieszczenie urządzone w taki sposób przypadnie mi do gustu, a jednak.

Louis słysząc mój komentarz na temat apartamentu cicho się zaśmiał. Brakowało mi jego śmiechu, bez niego moje życie nie miałoby tylu barw, co teraz. Uświadomiłam sobie, że tęskniłam za tym irytującym chłopaczkiem. Przyzwyczaiłam się do niego. Czułam dziwną pustkę spowodowaną jego barkiem towarzystwa.

-Idziesz?!- głos 21-latka dobiegający z łazienki, wyrwał mnie z zamyślenia. Pochłonięta swoimi myślami nawet nie kapnęłam się, że Louis poszedł do innego pomieszczania, niż to , w którym się znajduję. Westchnęłam, po czym uderzyłam dłonią swoje czoło. Znowu przez jego sobą odpłynęłam do innego świata. Nie kontroluje tego.

-Tak, idę!- zerwałam się do biegu, żeby chłopak nie musiał dłużej czekać i przy okazji nie zastanawiał się, co robiłam tyle czasu. Po krótkim czasie stanęłam we framudze drzwi i oparłam się o nią, lekko zdyszana. Sprint bez wcześniejszego truchtu tak na mnie działa.

-Przepraszam, zamyśliłam się trochę- odparłam, nieregularnie oddychając. Po sekundzie dotarło do mnie, że przyznałam się do zamyślenia. Najchętniej kopnęłabym siebie teraz w twarz.

-O czym myślałaś?

Jego pytanie totalnie mnie zaskoczyło, jak i zdezorientowało. Byłam niemal pewna, że rzuci jedną z tych swoich ripost.

-Co?- spojrzałam na jego zaciekawioną twarz, po czym na jego goły tors. Och.

-O czym myślałaś?- powtórzył spokojny. Wiem, że nieco się zirytował, ale doskonale to ukrył.

Przeniosłam wzrok na zakrwawiony bandaż, leżący jakiś metr od Tomlinsona, po czym na jego ranę.

-Ja… Ym… O tobie- niepewnie odparłam, drapiąc się po karku. Nie wiem, czy dobrze zrobiłam, mówiąc mu prawdę, ale już nie zdołam cofnąć tych słów.

-Och- przeniósł spojrzenie na moje odpicie w lustrze- A dokładniej?

-J…ja- spuściłam głowę, kiedy moje policzki przykrył niemały rumieniec. Zaczęłam bawić się opuszkami palców, zażenowana.

Nawet się nie zorientowałam, kiedy Louis stanął przed moją osobą. Delikatnie chwycił mój podbródek, unosząc tym samym głowę, bym na niego spojrzała.

-Nie rozumiem, dlaczego się mnie wstydzisz- zaśmiał się pod nosem

-To nieprawda- szepnęłam, patrząc na ścianę i sufit, wszędzie byle nie na niego.

-To spójrz na mnie.

-Nie- powiedziałam stanowczo. Nie chciałam dawać mu satysfakcji poprzez przyznanie się, że działa na mnie w taki, a nie inny sposób, ale stało się tak, iż ją otrzymał.

Westchnął, puszczając mój podbródek. Odwrócił się i ruszył przed siebie

-To co, pomożesz?

Uniosłam głowę, tym samym spoglądając w stronę Louis’a siedzącego na obramowaniu wanny. Trzymał się za brzuch, by powstrzymać w miarę możliwości krwawienie. Skinęłam twierdząco głową, po czym ruszyłam do przodu. Szatyn lustrował każdy mój ruch, przez co poczułam ciepło.

-Ładnie wyglądasz- odezwał się, kiedy kucnęłam, będąc pomiędzy jego nogami. Starałam się zignorować fakt, że wygląda to bardzo dziwnie.

-Dziękuję- szepnęłam nieśmiało, podczas gdy moje usta zdobił słaby uśmiech.

-I znów to robisz.

-Co takiego?- Zerknęłam na jego błyszczące oczy.

-Jesteś nieśmiała- wytarł brudne we krwi dłonie .

-Nieprawda-chwyciłam do ręki odkażoną pęsetę- Uwaga, jeżeli się ruszysz, zaboli- wolną rękę położyłam na jego talię, bym utrzymała równowagę.

-Ta , jasne- wywrócił oczami.

-Mówię poważnie, Tomlinson- posłałam mu piorunujące spojrzenie.

-Okej, zacznij już- obie dłonie umiejscowił na moich ramionach, co mi nie przeszkadzało, było to dość wygodne. Wzięłam głęboki wdech, gdy zobaczyłam, jak duża jest rana. Będąc skupiona na swoim zadaniu szybko uporałam się z wyciągnięciem kawałków naboju. Odłożyłam pęsetę na bok i chwyciłam duży gazik, by przyłożyć go do rany. Louis nieprzygotowany na odkażanie, syknął mając zamknięte oczy. Ruszył się, przez co się skrzywił.

-Mówiłam, że jeżeli się ruszysz, zaboli- oznajmiłam, mocno przyciskając biały materiał do jego brzucha. Gdy jedynie centymetry dzieliły mnie od torsu chłopaka, dostrzegła, jak jest urzeźbiony.

-Nie myślałem, że też chodzi ci o odkażanie- warknął.

-To się pomyliłeś- obwinęłam tors szatyna świeżym bandażem i wstałam, kończąc swoje zadanie- Gotowe.

-Zajebiście- gwałtowni stanął na nogi, czego pożałował.

-To cały ty- wyrzuciłam ręce w powietrze.

-O co ci chodzi?- zmarszczył brwi, zirytowany.

-Nie, nic- mruknęłam

-Jak wolisz. Nie chcesz mówić, to tego nie rób- warknął, opuszczając pomieszczenie z trzaskiem drzwi.

Dawny Louis powrócił. Zbyt często wpada w złość. Nie jestem przygotowana na kolejną kłótnie, która właśnie się rozpoczyna.

Po sprzątnięciu łazienki, także ją opuściłam. Szatyn stał przy sofie, starając się opanować. Ruszyłam przed siebie. Kiedy byłam kawałek przed niebieskookim potknęłam się o własne nogi, co spowodowało wpadnięcie na jego ciało. Tomlinson upadł na miękką sofę, a ja na niego. Głowę miałam opartą na jego piersi, słyszałam szybkie bicie serca, co uspokajało. Chciałam wstać, lecz niebieskooki mnie powstrzymał.

-Zostań- szepnął, niemal błagalnie.

________________________________________________________________

Hej, kochani! Tak jak obiecywałam, rozdział został dodany jeszcze w tym tygodniu ^^

Mam nadzieję, że się podobał. 

Do następnego.

Karo x

~Przeczytałeś/aś, skomentuj ^^