Rozdział Dziewiąty

-Proszę-szepnął

Westchnęłam kładąc się z powrotem na klatkę piersiową chłopaka. Objął mnie mocno swoimi rękami, jakby bał się, że mogłabym gdzieś zniknąć. Oboje nie zamieniliśmy przez jakiś czas żadnego słowa, co było nieco krępujące, ale nie aż tak bardzo, jak sobie to wyobrażałam. Cisze zagłuszały nasze spokojne oddechy. Nie sądziłam, że kiedyś nadejdzie taka sytuacja, jak ta. Nie mogę uwierzyć, że teraz leże na Tomlinsonie i się do niego przytulam. Kiedy po raz pierwszy spotkałam Louis’a, a dokładniej na niego wpadłam, wydał mi się cholernie irytujący, wkurwiający itd. A teraz? Jest mi bliższy niż mogłam to sobie wyobrazić. Zastygłam w bezruchu, jak usłyszałam głos szatyna.

-Myślałem, że się znowu ostro pokłócimy- odgarnął moje włosy za ucho. Pod jego dotykiem nie mogę nie zamknąć oczu. Tak na mnie działa.

-Ja też- przyznałam, schodząc z ciała 20-latka, by zacząć się szykować do powrotu, do domu.

-Gdzie ty się wybierasz?- na jego twarzy wyrysował się niemały grymas, kiedy przewrócił się na bok.

-Muszę się zbierać- przeczesałam dłonią włosy. Ten nawyk zdecydowanie odziedziczyłam po Louis’ie.

-Nigdzie nie idziesz.

-W tej sprawie akurat nie masz nic do powiedzenia- przejechałam dłońmi po bluzce, starając się ją wygładzić.

-Zostań- przyglądał się dokładnie moim ruchom, na co się lekko zarumieniłam. Co on ze mną robi?

-Naprawdę nie mogę, nawet jeślibym chciała- westchnęłam, stojąc w miejscu.

-Chciałabyś?- uniósł brwi, a na jego ustach pojawił się uśmiech… ten piękny uśmiech.

-J… ja… nie wiem… chyba tak- podrapałam się po karku. Po co ja się w ogóle odzywałam?

-Proszę zostań na noc, ten jeden jedyny raz.

Schowałam twarz w dłonie, kiedy wydobyłam z siebie dziwny dźwięk, co oczywiście wywołało u pana „Zawsze dostaje czego chce” śmiech. Nie wierze, że to zrobię.

-Ryzykuje szlaban dla takiego idioty, jak ty- nic na to nie poradzę, że się zaśmiałam, kiedy Louis to zrobił ponownie.

Usta chłopaka zdobił jeszcze większy uśmiech niż przed chwilą. Poklepał dłonią sofę, a ja wywracając oczami udałam się dokładnie w miejsce, które wskazał. Położyłam się obok, tak, że teraz leżeliśmy patrząc sobie w oczy.

-Co chcesz robić- spytałam, przewracając się na plecy.

-Nie wiem… co chcesz.

-Może zagramy w dwadzieścia pytań, hm?- wzrok wlepiłam w twarz Louis’a.

Spojrzał na mnie badawczo. Przez chwilę myślałam, że mi odmówi, ale później westchnął.                     -Niech ci będzie. Zacznij- mruknął nieco niezadowolony z tej idiotycznej gierki.

-Cóż…- na chwilę przerwałam, by zastanowić się jakie pytanie mogę zadać, żeby nie wywołać kłótni

- Hmm… Masz rodzinę?

Po wypowiedzeniu tego zdania Louis całkowicie spochmurniał; jego oczy zalała „mgła”, przez co stały się mocno szare, a klatka piersiowa zaczęła się szybko unosić i opadać.  O nie.

-Nie musisz odpowiadać…

-Mam- zamknął oczy po wypowiedzeniu dla niego tak trudnego zdania- Teraz ja… Musisz do cholery wymyślać takie chujowe pytania?- warknął

-Ej! One wcale takie nie są!- walnęłam go w ramię, wywrócił oczami- Wiesz może jednak źle zrobiłam zostając tutaj- westchnęłam, siadając bez jakiegokolwiek humoru.

-Nie!- złapał mnie za ramię, co mi uniemożliwiło wstanie- Przepraszam, okej?- spojrzałam na niego, unosząc jedną brew.

-Nie twoja kolej na zadanie pytania dupku!- wyrwałam się z uścisku. Usiadłam po turecku na panelach, na co Louis westchnął z ulgą. Co mu jest?

- Przeleciałeś Lene?

-Co kurwa? Żartujesz, tak?- usiadł, spuszczając nogi na podłogę.

-Po prostu odpowiedz na to pytanie- nie miałam zamiaru odpuścić, nie tym razem. Wiem, że nie powinno mnie to obchodzić, ale musiałam wiedzieć.

-To nie twój pierdolony interes z kim się pieprze, a z kim nie- powiedział szorstko, wywołując tym sposobem ciarki na moim ciele.                                                  

-Rozumiem, że tak- mruknęłam, kładąc się na podłodze- Chcę iść spać Louis.

-A czy ci tego zabraniam?- usłyszałam w jego głosie zirytowanie. ON jest niemożliwy!- Idź do mojej sypialni, wyciągnij sobie jakieś rzeczy do spania i po prostu odpłyń- wskazał na jasne drzwi po jego prawej stronie.

-Nie będę ci grzebać w rzeczach Tomlinson. Rusz dupę i mi coś daj.

-Oczywiście..co zechcesz- uśmiechnął się fałszywie, nigdy nie widziałam bardziej nienaturalnego uśmiechu. Naprawdę, pierwszy raz na oczy taki widzę. A myślałam, że w życiu już bardziej mnie nie zaskoczy. A jednak.

Bez żadnego słowa wstałam i udałam się do pomieszczenia za szatynem, gdzie przez resztę nocy będę mieć cisze i spokój, ale przed tym pięknym momentem muszę jeszcze przez chwilę znieść towarzystwo Tomlinsona i  przede wszystkim wziąć prysznic.

-Masz- rzucił na pościelone łóżko czerwone dresy w kratę, szarą koszulkę i tego samego koloru parę bokserek. Cudownie- Czysty ręcznik jest w szafce przy umywalce- rzucił na mnie krótkie spojrzenie, po czym opuścił pomieszczenie z głośnym zamknięciem drzwi. Westchnęłam, chwytając dresy i koszulkę. Wyszłam z sypialni i udałam się do łazienki. Zamknęłam drzwi, kilka razy upewniając się, czy są na pewno zablokowane. Szybko pozbyłam z siebie bluzki i jeansów, a następnie bielizny. Cholernie dziwnie, jak też  krępująco się czuje w tym miejscu. Mam wrażenie, że Louis tu wejdzie.

Niepewnie weszłam do wanny, przedtem napełniając ją troszeczkę wodą, bo chcę tylko prysznic. Nałożyłam na ciało jakiś płyn do mycia, który niebiańsko pachnie i rozprowadziłam go. Po porządnym wyszorowaniu się spłukałam pianę, po czym opuściłam wannę. Wyciągnęłam z wysokiej szafki duży, miętowy ręcznik i się nim obwinęłam. Spojrzałam na ciuchy, w których miałam spać i nie zobaczyłam tam bokserek. O Boże, tylko nie to.

Przełknęłam ślinę z wielkim trudem, podczas  otwierania drzwi. Będąc w samym ręczniku, wychyliłam głowę zza drewnianej powłoki.

-Louis?- sunęłam wzrokiem za szatynem dopóki nie zobaczyłam go w kuchni pijącego jakiś przeźroczysty płyn. Domyślam się co to może być.

-Co?- zaczął lustrować moje ciało od stóp do głowy, po czym biorąc łyk napoju, zakrztusił się, gdy zobaczył mnie w samym ręczniku.

-Nie pacz tak na mnie, zboczeńcu- jęknęłam z grymasem na twarzy- Przyniósłbyś mi bokserki z sypialni, bo zapomniałam ich wziąć?

-Nie chce mi się. Idź po nie sama- starał się ukryć przebiegły uśmieszek, niestety mu to nie wyszło za dobrze.

-Ty dupku!- złapałam ręcznik, by nie spadł na podłogę- Proszę cię Lou- powiedziałam błagalnym tonem.

Wywrócił oczami , ruszając się z miejsca, by pójść po rzecz, którą poprosiłam. Odetchnęłam z ogromną  ulgą. Gdyby tego nie zrobił , zostałabym na całą noc albo dłużej w tej łazience.

Po chwili szatyn stanął przede mną, trzymając w ręku szary materiał. Chciałam go przechwycić, jednak niebieskooki uniósł rękę.

-Co zrobisz, jeśli ich nie dam?- przygryzł usta, unosząc brwi.

-Utopie się- oznajmiłam, podczas gdy podskoczyłam kilka razy trzymając ręcznik, by nie spadł.

-Kusząca propozycja- poruszał brwiami. Zaśmiałam się razem z nim ku mojemu zdziwieniu. Nie rozumiem, jak mogłam to zrobić w takiej sytuacji!

-Dupek- skrzyżowałam ręce na piersi, tym samym przytrzymując miętowy materiał. Wiem, że to dziecinne udawać obrażoną, ale nie wiem, co jeszcze mogłam sensownego zrobić.

-Powtarzasz się- zacmokał, kiwając głową- Nie ładnie tak.

-Jezu, daj mi te cholerne bokserki! Rozkazuje ci!- ponownie zamiast krzyknięcia, czy tego typu podobne… zaśmiałam się.

-Dobra, przekonałaś mnie- wręczył mi szare bokserki. No wreszcie!

-Dziękuję- westchnęłam uradowana.

-Jesteś zabawna… punktujesz- zachichotał przed zamknięciem drzwi na zamek.

Nie wiem, jak miałam odebrać jego słowa, zdezorientowały mnie totalnie.

Zrzuciłam z siebie wilgotny ręcznik i wrzuciłam go do kosza na pranie. Nałożyłam bokserki i mój stanik, w którym nienawidzę spać w nocy. Następnie szybko ubrałam dresy i koszulkę, gdyż zrobiło mi się potwornie zimno. Swoje brudne ubrania położyłam na koszu, na pranie, bo w końcu muszę w nich wrócić jutro do domu. Spojrzałam na odbicie w lustrze i zobaczyłam okropne wory pod oczami. Zdecydowanie potrzebuje snu. Wzrok przeniosłam na szczoteczkę i pastę. Hura, nie mam, jak umyć zębów.

Ponownie odblokowałam drzwi i wychyliłam się zza nich. Miałam zamiar zapytać Louis’a, czy może nie ma nowej szczoteczki, jednak już spał, a nie chciałam go budzić. Westchnęłam, opuszczając całkowicie łazienkę. Wolnym krokiem udałam się do sypialni. Usiadłam na łóżku, zapalając wcześniej lampkę.

-Zostaw mnie!- krzyk szatyna wyrwał mnie z zamyślenia.

__________________________________________________

 

Hej! Dodałam taki urodzinowy rozdział haha ^^ Mam nadzieję, że się spodobał!

Chciałam Wam podziękować za aż 27 komentarzy pod rozdziałem 8... wow! Jesteście wspaniali!

 Kocham Was za to, że czytacie moje ff i jesteście ♥

Wasza Karo x 

~Przeczytałeś/aś, skomentuj :D