Rozdział Jedenasty

Po opuszczeniu hotelu szorstki niczym papier ścierny wiatr, uderzył we mnie z ogromną prędkością wywołując w ciele ciarki. Fakt, że miałam na sobie jedynie koszulkę z krótkim rękawem i niezbyt ciepłe dresy, stopniowo pogarszał obecną sytuację. Wzrok błądził po otoczeniu przede mną, chcąc znaleźć bezpieczną drogę ucieczki. Zatrzymałam spojrzenie na jednym z niedawno przybyłych czarnych aut, w którym ktoś przebywał. Na około dwudziestopięcioletni mężczyzna patrzył centralnie na moją osobę z przebiegłym uśmieszkiem, przez co miałam ochotę zacząć biec w zupełnie innym kierunku. Ale to niestety było wykluczone, gdyż byłam pewna, że ten człowiek domyśla się kim jestem. A nagłe zerwanie się do ucieczki tylko by go utwierdziło w tej kwestii.  Więc zachowując spokój szłam przed siebie. Przez ten czas czułam na sobie wypalające spojrzenie chłopaka, dzięki czemu zdałam sobie sprawę z tego, że wie, iż byłam u Louis’a. Zapewne widział mnie na tym pieprzonym balkonie, kiedy starałam się uspokoić po idiotycznym żarcie Tomlinsona. Ten gość na sto procent wiedział, że to ja byłam u niego, ale zdawał się tym teraz nie przejmować. Po prostu gapił się na mnie, jak jakiś pedofil, nic poza tym. To było dziwne i niepokojące.

Schowałam się za jakimś starym drzewem, by obserwować, co będzie się działo dalej. Wiem, że miałam zadzwonić do kogoś z przyjaciół, by po mnie przyjechał i zabrał do domu, ale po prostu tego nie zrobiłam. To obchodziło mnie w tym momencie najmniej. Teraz  musiałam się dowiedzieć, jak poważna jest sytuacja i czy nic nie będzie Lou. Miałam nadzieję, iż go zostawią w spokoju. Chociaż kogo ja oszukuję? Wiadomo, że jeżeli kazano mi uciekać, to na pewno coś się stanie. Nie chce nawet o tym myśleć. Ta świadomość jest okropna. Naprawdę chciałabym być już w domu. Więc, dlaczego nie odejdziesz?- odezwała się moja podświadomość. To pytanie pozostanie bez odpowiedzi, ponieważ nie znam jej. Nie wiem co się takiego dzieje, że nie jestem w stanie odejść.

-O Boże- zatkałam dłonią usta, kiedy zobaczyłam dwóch czarnoskórych facetów prowadzących Tomlinsona do chłopaka, który właśnie opuścił czarny samochód. Zbliżył się do Louis’a  tak, że teraz był jakiś metr od niego. Dwudziestopięciolatek wyciągnął ręce do przodu, tak jakby chciał go uściskać, jednak Lou olał ten czyn i napluł mu w twarz, czego od razu pożałował, ponieważ dostał cios w brzuch, przez co się skrzywił i skulił z bólu.

Chciałam do nich podbiec i zrobić cokolwiek, ale zanim zerwałam się do biegu, ktoś złapał mnie za ramię i mocno zatkał mi usta, bym nie zaczęła krzyczeć.

-Spokojnie Vic, to ja Liam- szepnął mi do ucha chłopak. Odetchnęłam z ulgą. Naprawdę cieszyłam się, że to on, a nie któryś z tych psychopatów. Właśnie… co on tu w ogóle robi? Gdy zostałam uwolniona, odwróciłam się i spojrzałam pytająco na szatyna.

-Coś nie tak?- uniósł brwi lekko rozbawiony.

-Nie, skąd… ale co tu robisz?- skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej, czekając na odpowiedź.

-Dostałem od pewnego dupka wiadomość, bym po ciebie przyjechał i zabrał w bezpieczne miejsce.

-Louis do ciebie zadzwonił?- na to pytanie Liam zaczął się cicho śmiać.

-Wow… jesteś genialna w zgadywanki- poklepał mnie po ramieniu.

Gwałtownie się odwróciłam, kiedy usłyszałam krzyki dochodzące za mojej osoby. Louis cisnął przekleństwami w stronę dwudziestopięciolatka i pozostałych dwóch mężczyzn. Wpadł w furię. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Zaczął się wyrywać czarnoskórym, którzy za wszelką cenę nie chcieli go puścić, dlatego też zaczął ich kopać, gdzie popadnie. Niestety to nie dawało żadnych efektów, gdyż byli dla niego za silni. To było straszne, widzieć go tak bezradnego, kiedy siłą był wpychany do jednego z aut.

Miałam ponownie zerwać się do biegu, ale jak poprzednim razem, zostałam zatrzymana. Liam oplótł ręce wokół mojej talii, kiedy ja zaczęłam płakać i krzyczeć na niego, żeby mnie puścił.

-Victoria, uspokój się!- krzyknął, gdy oba pojazdy odjechały spod hotelu- Nic mu nie będzie!

Zrezygnowana przestałam wierzgać kończynami, więc mnie uwolnił z uścisku. Odwróciłam się i spojrzałam zapłakana na jego poważniejącą twarz.

-Możesz mnie przytulić jeżeli od tego będzie ci lepiej- powiedział spokojnie.

 Nie zastanawiając się nawet sekundy dłużej, wpadłam w jego ramiona.

-Cii- szepnął gładząc moją głowę kciukiem- Uspokój się… nic mu nie będzie.

-S… skąd ta pewność?- spojrzałam mu w oczy.

-Och daj spokój… każdy głupi wie, że ma zawsze szczęście.

-Prawda- zachichotałam.

-Śliczny masz śmiech- słabo się uśmiechnął.

-Och, dziękuję- spuściłam głowę, rumieniąc się.

-Dobra, chodź, bo zamarzniesz- puścił mnie i zaczął iść w stronę swojego samochodu, w którym znaleźliśmy chwilę potem.

Siedziałam sama przy rozpalonym kominku, trzymając w dłoni kubek z gorącą herbatą. Starałam się uporządkować w głowie wydarzenia sprzed 3 godzin, było to naprawdę trudne. Nie wiem co się stało. Mam nadzieję, że nic poważnego. Na litość boską! W co Louis się wpakował, no w co kurwa?! Kim byli tamci ludzie? Czemu go uprowadzili? Czego od niego chcą? Czy nic mu nie jest? Czemu się tak martwię? Czemu się o niego boję? Czemu cały czas o nim myślę? Co się do cholery ze mną dzieje?! Ja pierdole! Mam tyle niewyjaśnionych pytań. To mnie dołuje i irytuje zarazem. Tak bardzo chce znać na nie odpowiedzi i to teraz. No błagam. Czy to tak wiele?

-Victoria?- Matt niepewnie wkroczył do salonu.

-Co?- mruknęłam upijając łyk gorącego napoju.

-Jest czwarta… idź spać- usiadł obok mnie na podłodze.

-Nie chce- bąknęłam wpatrując się w ciemnobrązowe panele.

-Victoria rozumiem, że…

Przerwałam mu:

-Kto to był?- przeniosłam wzrok na jego zaniepokojoną twarz. Dopiero teraz zauważyłam jakie ma ładne oczy, ale Louis i tak ma piękniejsze. Jezu, o czym ja myślę? Ogarnij się dziewczyno.

-Nie wiem… może lepiej idź spytaj o to mojego brata- oparł głowę o ścianę.

-Um… okej… gdzie jest?

-W kuchni- wstał, po czym podał mi rękę, którą chwyciłam, dzięki czemu łatwiej mi się wstało.

-Dzięki- słabo się uśmiechnęłam. Szybkim krokiem ruszyłam do pomieszczenia, gdzie znajduje się Liam. Teraz będę go męczyła pytaniami. Muszę się dowiedzieć o co chodziło i kto to do cholery był. Nie odpuszczę mu… o na pewno nie.

-Liam- wpadłam do kuchni, jak poparzona. Usiadłam przy kuchennym stole naprzeciwko chłopaka i patrząc na niego, zmrużyłam oczy- Powiedz…

-To był Josh- mruknął, wbijając swój wzrok w drewnianą gablotę z porcelaną, stojącą obok.

-Że kto?- zmarszczyłam brwi- Nadal nie wiem kto to jest.

-Czyli mam rozumieć, że Louis ci nic nie mówił…

-Nie jestem jego dziewczyną, żeby mi się zwierzał- Jeszcze-Powiedziała moja podświadomość. O kurwa, co to było?! Ja pierdole. Jestem psychiczna, nienormalna i długo tak jeszcze wymieniać.

-Josh to jego rodzony brat- przeniósł spojrzenie na moją zszokowaną twarz.

 _____________________________________________________

Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam, że ten rozdział jest do dupy i że tak długo go nie dodawałam, ale cóż...miałam problemy z weną, która na jakiś czas sobie ode mnie odeszła. Na szczęście już wróciła dzięki mojej kochanej Joli <3 dziękuję ci kochanie ^^ 

Jeszcze raz przepraszam za tak badziewny rozdział...

~przeczytałeś/aś, skomentuj <3